[SF YunJae] My brother My protector

ข้อมูลเบื้องต้น

การอยู่คนเดียว

มันทรมานมากนะ

ความอ้างว้างที่รายล้อมอยู่รอบๆตัว

"พี่ยุนโฮ อย่าไป ไม่ พี่ยุนโฮ กลับมา"


SadnesS

เนื้อเรื่อง

               
                หนังสือเล่มบางที่หน้ากระดาษไร้รอยขีดเขียน

                ปากกาสีหวานถูกวางไว้ข้างๆกัน วางแน่นิ่ง เมื่อเจ้าของไม่คิดจะจับมันขึ้นมาใช้งาน

                ร่างบางนั่งจ้องสมุดไดอารีของตัวเองมาเกือบครึ่งชั่วโมง

                จะเขียนอะไร    มีเรื่องอะไรให้เขียน  ชีวิตวันๆที่ผ่านมาไม่ได้มีอะไรพิเศษ

                เหมือนกับคนอื่นที่ควรจะมี ........

                "คุณแจจุง ทานข้าวค่ะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วนะค่ะ"

                น้ำเสียงอ่อนโยน จากหญิงสูงวัยร่างท้วม ซึ่งเป็นแม่บ้านที่เลี้ยงแจจุงมานาน

                ตั้งแต่แม่ พ่อ และ พี่ชายยังอยู่

                ใช่ . . . . ตอนนี้แจจุงอยู่คนเดียว บ้านหลังใหญ่ มรดกมากมายที่พ่อแม่ทิ้งไว้

                จะมีความหมายอะไร เค้าไม่ต้องการมันสักนิด

                "ป้ามีโซครับ พรุ่งนี้ผมอยากไปสุสาน"

                เสียงหวานบอกป้าแม่บ้าน ที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะอาหารตัวใหญ่

ถึงจะใหญ่แค่ไหน ก็มีแค่แจจุงที่นั่งอยู่คนเดียว

          อาหารที่ป้ามีโซทำ แจจุงแทบจะไม่แตะมันเลย

                "แต่ว่า พรุ่งนี้คุณหนูต้องไปโรงเรียนนะค่ะ" เป็นอย่างนี้ทุกทีสินะ คุณหนูชอบขาดเรียนไปที่สุสาน

                "ผมไม่อยากไปโรงเรียน" แจจุงพูดพลางวางช้อนซ้อมลง

                "ผมอิ่มแล้ว"

-----------------------------------------------------------------------------------

                เวลาเช้าตรู่ รถหรูสีดำพาร่างของแจจุง มายังที่สุสาน

                แจจุงบอกคนขับรถให้รอ และนำพาตัวเองพร้อมดอกไม้สีขาวในกำมือไปที่ที่ครอบครัวของเค้าอยู่

                ร่างบางหยุดเดินยืนอยู่หน้าป้ายหิน 3 ป้ายที่ตั้งเรียงอยู่

                มือบางวางดอกไม้ช่อใหญ่ไว้ที่หน้าหลุมศพแม่ของเค้า

                ขาเล็กทรุดลงนั่งหน้าหลุมศพพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก

                ช่วงเวลานี้ไม่มีคนที่สุสาน มีแต่เพียงเสียงร้องไห้แทบจะขาดใจของแจจุง

                แม้ว่าพ่อและแม่จะจากไปได้สองเดือนแล้ว ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์

                แต่ความเศร้ากลับไม่เคยเลือนหายไปสักที

                ตอนนี้แจจุงหยุดร้องไห้แล้ว แต่ยังนั่งก้มหน้าอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะไปไหน

                กลับบ้านเหรอ กลับไปทำไม กลับไปหาใคร

                เวลาผ่านไปสักพักแจจุงยังไม่ได้ลุกไปไหน

                เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาแจจุงคิดว่าเป็นคนรับรถมาตามจึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง

                เสียงฝีเท้านั้นหยุดลงข้างๆเค้า พลางเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

                "จะนั่งอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย" เสียงเรียบเอ่ย

                ร่างบางได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง

                ไม่ใช่เสียงของคนขับรถ แต่เป็นเสียงของ.....

                "เอ๋.." เสียงหวานเอ่ยอย่างสงสัยกับคนที่ยืนค้ำหัวเค้าอยู่

                "ทำไมถึงไม่ไปเรียน" คนตัวโตพูดพลางเสมองไปทางอื่น

                "แล้วนายเป็นใคร" ใบหน้าคมนั้น ถึงจะรู้สึกคุ้นแค่ไหน ก็มั่นใจว่าไม่รู้จัก

                "ก็.... แวะมาบอกเด็กขี้แงให้รีบไปโรงเรียน" ว่าพลางฉุดคนสวยที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้น

                "ปล่อย!" แจจุงว่า พลางสะบัดแขนออก

                "ชั้นไม่อยากไปโรงเรียน"

พูดดังนั้นขาเรียวก็ออกเดินไปทางที่รถของบ้านตัวเองจอดอยู่

"ทำไมถึงไม่ไปล่ะ ชั้นก็เห็นว่านายสบายดี ไม่ได้ป่วยตรงไหน" ชายคนนั้นพูดตามหลังแจจุงไป

แจจุงหยุดเดินก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวใหญ่

"ก็ชั้นไม่อยากไป แล้วนายเป็นใคร อย่ามายุ่ง" ก่อนจะหันกลับเดินไปทางเดิม

แปลก   ทำไมถึงรู้จักแจจุง ดูแล้วก็ไม่น่าจะใช่คนในห้อง 

เพราะที่โรงเรียนเค้าก็แทบจะไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว

..................

--------------------------------------------------------------------------

          ตั้งแต่ครอบครัวเสีย แจจุงก็ไม่ค่อยได้ไปโรงเรียนอีก

          ที่โรงเรียนก็มีการส่งจดหมายมาเตือน

                แต่คนมีเงิน จะทำอะไรก็ได้

แจจุงที่เคยร่าเริง กลับพูดน้อยลงๆ ทุกที

                วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แจจุงไม่ไปโรงเรียน

                แจจุงให้คนรับรถพามาส่งที่สุสานเหมือนเดิม

                ดอกไม้ช่อโตถูกวางลงที่เดิม ร่างบางนั่งลงที่เดิม

                เหม่อมองแผ่นป้ายหลุมศพด้วยสายตาว่างป่าว

          "โดดเรียนมาอีกเหรอไง" เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากด้านหลัง

                แจจุงหันกลับไปมองพบผู้ชายคนนั้น คนเดิมที่พบครั้งที่แล้วกำลังยืนพิงต้นไม้อยู่

                "ว่าไงล่ะ" ชายหนุ่มนิรนามเอ่ยถามอีกครั้งพลางส่งยิ้มขี้เล่นมาให้

                "นายเป็นใครกันแน่" แจจุงลุกขึ้นพลางถามชายหนุ่มตรงหน้า

                "ชั้นเป็น..... เป็นองครักษ์พิทักษ์นางฟ้า ฮ่าๆๆ" พูดพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

                "บ้ารึป่าว" แจจุงพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางที่รถจอดอยู่

                "นี่ กลับบ้านไปอย่าลืมกินข้าวเยอะๆล่ะ แล้วยิ้มเยอะๆด้วยเข้าใจมั้ย อย่าร้องไห้ล่ะเด็กขี้แย"

                เสียงทุ้มตะโกนไล่หลังมา แต่แจจุงไม่ได้สนใจจะกลับไปต่อล้อต่อเถียงอีก

                แต่ทำไม ถึงได้คุ้นเคยอย่างนี้นะ รอยยิ้มนั้น ........

---------------------------------------------------------------------------------------

                รถคันหรูจอดสนิทลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่

                แจจุงลงจากรถก้าวเร็วๆเข้าไปภายในบ้าน ผู้ชายคนนั้นทำเค้าอารมณ์เสีย -*-

                ภายในห้องนอนสีหวานของแจจุง ร่างบางกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ

                เปิดลิ้นชักหยิบอัลบั้มรูปภาพครอบครัวออกมา

                มือบางเปิดไล่ไปทีละหน้า ความทรงจำครั้งยังเด็ก

                ที่มีทั้งพ่อ แม่ พี่ชาย. . .

                พี่ชาย ของแจจุงเสียไปตั้งแต่ 10 ขวบ

                ที่ชายที่แสนใจดี อบอุ่น

                พี่ยุนโฮ.......

                "แจจุงทานผักด้วยสิลูก จได้แข็งแรงอย่ามัวแต่ดูการ์ตูนสิ"

                หญิงสาวเอ็ดลูกชายตัวน้อยที่มัวแต่ดูการ์ตูนตาไม่กระพริบ ไม่ยอมทานข้าว

                "ไม่เอา แจจุงจะดูการ์ตูนก่อนฮะ" เด็กน้อยบอกพลางเบือนหน้าหนีจานข้าวตรงหน้า

                "แจจุงถ้าลูกไม่ยอมกินข้าวแม่จะปิดทีวีแล้วนะ" คนเป็นแม่เริ่มขึ้นเสียงกับลูกชายแสนซน

                "ฮึก ก็ แจจุง ไม่หิว ฮึก แจจุงอยากดูการ์ตูน ฮืออ" เด็กน้อยเปล่งเสียงร้องไห้ น้ำตาไหลลงแก้มใส

                "แม่ครับเดี๋ยวผมป้อนน้องให้เองก็ได้ครับ" คนเป็นพี่ที่นั่งดูอยู่นานเอ่ยขึ้น

                "ดูน้องให้แม่ทีนะยุนโฮ แม่ต้องรีบไปธุระ แล้วแม่จะรีบกลับนะจ๊ะ"

ว่าพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าออกจากบ้านไป

ยุนโฮมองน้องชายตัวเล็กของเค้าที่ยังร้องไห้ไม่หยุด

เอื้อมมือไปลูบหัว พลางยิ้มอย่างเอ็นดู

"เลิกร้องไห้ได้แล้ว เด็กขี้แย กินข้าวเยอะๆจะได้แข็งแรงรู้มั้ยครับ"

แจจุงเริ่มหายสะอึกสะอื้น มือเล็กปาดน้ำตาออกจากแก้มใส

"พี่ยุนโฮ คุณแม่ดุแจจุงอีกแล้ว" อ้อนพี่ชายพลางพองลมที่แก้ม ให้รู้ว่าไม่พอใจ

"ฮ่าๆ งั้นแจจุงกินข้าวเยอะๆน้า เดี๋ยวคุณแม่กลับมาแจจุงจะโดนดุอีก"

"ไม่เอาแล้ว แจจุงกลัวคุณแม่ ถ้าคุณแม่ตีแจจุงล่ะ"

"เอาอย่างงี้ เดี๋ยวพี่จะเป็นองครักษ์พิทักษ์นางฟ้าเอง ดีมั้ย พี่จะปกป้องแจจุงเองนะ"

ที่จริงแม่ของพวกเค้าก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอก น้อยครั้งที่จะตีลูกเพื่อสั่งสอน

"ดีฮะ"

.............

                ตุบ!

          อัลบั้มรูปเล่มใหญ่ที่อยู่ในมือแจจุงหล่นลงสู่พื้นห้อง

              "นายเป็นใครกันแน่"

         "ชั้นเป็น..... เป็นองครักษ์พิทักษ์นางฟ้า ฮ่าๆๆ" พูดพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

            ไม่จริง .....

                "นี่ กลับบ้านไปอย่าลืมกินข้าวเยอะๆล่ะ แล้วยิ้มเยอะๆด้วยเข้าใจมั้ย อย่าร้องไห้ล่ะเด็กขี้แย"

                ผู้ชายคนนั้น ที่สุสาน...

                น้ำตาเริ่มคลอหน่วยที่ดวงตากลม

                ผู้ชายคนนั้น พี่ยุนโฮ

          "ป้ามีโซครับ ผมจะไปสุสานเดี๋ยวนี้!" ร่าบางวิ่งลงมาชั้นล่างพลางตะโกนหาแม่บ้านคนสนิท

                "เอ๋ แต่คุณแจจุงเพิ่งจะกลับมานี่ค่ะ" หญิงร่างท้วม ที่เพิ่งออกมาจากครัว เดินมาทางแจจุง

                "ผมจะไปอีก ให้คนเตรียมรถให้ผมนะครับ"

                 ร่าบางท่าทางร้อนรน ทำให้ป้ามีโซต้องรีบไปบอกคบขับให้เตรียมรถ

                เมื่อมาถึงสุสาน แจจุงรีบลงจากรถตรงไปที่หลุมศพของครอบครัวทันที

                แจจุงหันซ้ายขวา มองหาผู้ชายคนนั้น พี่ชายของเค้า

                ร่างบางเริ่มร้องไห้ออกมา ออกมาสิพี่ยุนโฮ พี่อยู่ไหน

"พี่ยุนโฮ ฮึก" ร่างบางทรุดลงร้องไห้ ตรงนั้น

                "ร้องไห้อีกแล้วนะเรา" เสียงทุ้ม เอ่ย มาจากทางด้านหลัง ยืนพิงต้นไม้ต้นเดิมกับเมื่อเช้า

                "กลับมาทำไมอีก หืม"

                "พี่ยุนโฮ.....ใช่มั้ย" เอ่ยถามเสียงเบา พลางลุกขึ้นยืนมองคนตรงหน้าเต็มๆตา

                "ว่าไงนางฟ้าของพี่ เมื่อไหร่จะเลิกเศร้าสักที" รอยยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้กับแจจุง

                "พี่ยุนโฮ กลับมาอยู่กับแจจุงแล้วใช่มั้ย" ร่างบางพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ยุนโฮ

          เอื้อมมือไปจะไขว้คว้าร่างกายตรงหน้า

                "แจจุง" เสียงทุ้ม เอ่ยขึ้น ทำให้แจจุงชะงัก

          "กลับมาเป็นคนเดิมนะ... เป็นแจจุงที่ร่าเริงของพี่คนเดิม อย่าร้องไห้อีกเลย ได้มั้ย"

          ยุนโฮเอ่ยขอ ไม่อยากเห็นแจจุงเป็นแบบนี้อีกแล้ว

                แจจุงที่น่ารักของเค้าหายไปไหน

                "แต่แจจุงเหงา ฮึก แจจุงไม่เหลือใครแล้ว" คนสวยเริ่มสะอึกสะอื้นอีกครั้ง

                ไม่อยากอยู่คนเดียว อ้างว้างเหลือเกิน

                "ใครบอกว่าแจจุงตัวคนเดียว พี่อยู่ข้างๆแจจุงเสมอนะ สัญญากับพี่ได้มั้ย นางฟ้าของพี่"

          แจจุง ยืนมองพี่ชายของเค้า อยู่ข้างๆแจจุงจริงๆนะพี่ยุนโฮ

                "สัญญา ฮึก แจจุงสัญญา"

                "......." มีเพียงรอยยิ้มที่ส่งกลับมา กลับร่างกายที่เริ่มจางหายไป

                "พี่ยุนโฮ อย่าไป ไม่ พี่ยุนโฮ กลับมา" ขาเล็กวิ่งเข้าไปไขว้คว้าได้เพียงความว่างป่าว

                "สัญญากับพี่แล้วนะแจจุง" มีเพียงเสียงตามสายลมที่พัดผ่าน คอยย้ำเตือน

ไปแล้วสินะ พี่ยุนโฮ  

                "ฮึก แจจุงสัญญา พี่ชาย...."

                แจจุงค่อยๆปาดน้ำตาออกจากใบหน้า

เหลียวมองหลุมศพของครอบครัว แล้วเดินกลับไปที่รถ

                แจจุงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

                แจจุงสัญญา ถึงมันจะยากแค่ไหน แจจุงก็จะทำ

                ขอบคุณนะ พี่ชาย

                องครักษ์ที่แสนดี........

The End....

 ----------------------------------------------------------------

เป็นฟิคอารมณ์ชั่ววูบ -*-

ออกมาค่อนข้างแย่รู้ตัว T^T

เชิญติได้เลยค่ะ T T~